Overpeinzing....
05-03-2018
En dan ineens ontstaat er een gedachte die je bezighoudt...
Stel, je bent ergens tussen de, pak 'm beet, twintig en dertig jaar. Je leeft in een tijd waarin prestatie belangrijk is, waarin gevraagd wordt steeds het beste in jezelf naar boven te halen en de beste versie van jezelf te ontwikkelen. Waarin carrière maken daardoor belangrijk wordt. Een tijd waarin je je wilt settelen. Een tijd waarin je kiest voor een relatie en misschien wel met de liefde van je leven wilt trouwen en kinderen hoopt te krijgen. Een tijd waarin sociale contacten ook belangrijk blijven. Inmiddels is het wel duidelijk dat de combinatie van persoonlijke ontwikkeling, relaties en werk de druk aardig opvoeren. Laat staan als er ook kinderen in het spel betrokken zijn en laten we de biologische verandering in deze levensfase ook meenemen.
Ik denk dat de twintigers slecht voorbereid en onbewust de storm tegemoet treden. Is dat een algemeen gegeven? Was dat altijd al zo, of is dat iets van deze tijd? Zou het daarom van toegevoegde waarde kunnen zijn als zij wel goed voorbereid de storm in stappen? In mijn beleving voorkom je dan ellende als bijvoorbeeld echtscheidingen waar, indien van toepassing, kinderen altijd de dupe worden. Ouders die niet meer als ouders kunnen denken maar in hun (ex)partnerrol blijven hangen en hun verantwoordelijkheid naar hun kind niet pakken. Ouders die niet in de gaten hebben dat een goede ouderrelatie zo ontzettend belangrijk is voor de toekomst van hun kind. Ook kijkend naar het percentage burnout in deze leeftijdsfase die nog steeds oploopt.
Pijn en plezier zijn dan wel universele drijfveren, ik ben benieuwd wat er zou gebeuren als je deze jonge gasten naar de storm zou begeleiden en veel ellende die wel degelijk op de loer ligt zou kunnen voorkomen. Of is twintigers-ellende juist nodig om te groeien? Of is het misschien een vreemde compensatie voor het feit dat zij het aan een andere kant ook heel makkelijk hebben?
Gezien het feit dat ook deze generatie kinderen gaat krijgen, ben ik voorstander van begeleiding. Ik voel me enigszins verantwoordelijk voor en betrokken bij de kinderen die nu nog in de luiers liggen te spartelen, of de kinderen die nu nog vrolijk in de pijpleiding van de toekomstige vader rondzwemmen. Zij hebben de toekomst. Zij hebben straks de mogelijkheid om de wereld wat meer ontspannen te maken. Als ik daar in mijn rol als coach, trainer of als vader een bijdrage aan kan leveren door mijn (levens)ervaringen te delen, de kennis uit de opleidingen over te dragen, of door het inschakelen van mijn netwerk, dan zet ik me graag in...
Je reactie stel ik zeer op prijs!